Автор: koryu
Daito ryu
Bujinkan
Организација
Пат кон Сонцето е некомерцијална организација која е посветена на изучувањето на традиционалните јапонски борбени вештини. Таа е основана во 1995 година, од страна на Игор Довезенски,
единствениот Македонец носител на неколку титули во неколку
различни класични борбени школи (рју-ха). Од основањето, па до
денес, организацијата работи без прекини и секојдневно одржува тренинзи за своите членови.
Истата година (02 јули, 1995), во рамките на организацијата почнува со работа првото нинџутсу доџо* во земјата – „Буџинкан Македонија“. Засега, тоа е единственото признаено доџо во нашата држава, од страна на поглаварот на Буџинкан, соке Масааки Хатсуми. „Буџинкан Македонија“ се уште важи за еден од најдинамичните клубови во Европа, со многубројно и активно членство, што само зборува за квалитетот на знаењето што се добива во доџо-то.
Во 2010 година, односно петнаесет години од отворањето на „Буџинкан Македонија“, во Пат кон Сонцето почнува со работа „Даито рју Македонија – Корју Доџо“. Во него се изучуваат две
јапонски боречки школи: Даито рју Аикиџуџутсу и Оно ха Итто рју Кенџутсу (Такеда-ден). Доџо-то е рамноправен член на Интернационалната Даито Организација (Daito Kai International), под водство на единствениот нејапонски шихан за Даито рју Аикибудо, Антонино Черта.
На почетокот на 2013 година, инструкторот Довезенски станува ученик на шидоша Ерик Лоув, а неколку месеци подоцна дава крвна заклетва (кеппан) пред шиханот на Теншин Шоден Катори Шинто рју Буџутсу, Нобутоши Отаке. Во септември, истата година, со дозвола и под менторство на шидоша Лоув, почнува со работа „Катори Шинто рју Македонија“ односно третото доџо во Пат кон Сонцето.
Игор Довезенски е првиот и засега единствениот Македонец од Република Македонија што редовно патува во Јапонија со цел интензивно да ги проучува и вежба јапонските традиционални боречки вештини. За време на престојот, тој имал можност да учи директно од основачот на Буџинкан Доџо – Масааки Хатсуми, како и од легендарниот наследник на Теншин Шоден Катори Шинто рју Буџутсу – шиханот Рисуке Отаке. Исто така, Довезенски е единствениот Македонец што вежбал Даито рју Аикиџуџутсу во Јапонија, како и други класични боречки вештини кои потекнуваат од Земјата на изгрејсонцето.
Без никаква намера за експанзија или лична слава, следен единствено од љубовта кон традиционалните јапонски боречки вештини, Игор Довезенски ја создава единствената организација во Македонија во која што може да се вежбаат најпознатите јапонски класични самурајски и нинџа стилови на борба.
Организацијата за изучување на традиционалните јапонски борбени вештини Пат кон Сонцето, досега организирала над тристотини домашни и околу триесетина меѓународни семинари
со учество на најпознатите светски мајстори за корју.
Покрај членувањето во неколкуте најреспектирани интерконтинентални организации, Пат кон Сонцето е отворена за соработка и размена на знаењето со сите ентузијасти кои имаат заеднички интерес од областа на јапонските класични вештини.
* доџо (道場) – место за усовршување на Патот
Букиџутсу
Во традиционалните јапонски борбени вештини или рју-ха (流派 – школа, стил, течение, на одредена група, дружина, фракција), се сретнуваме со разни класични оружја, кои од денешен аспект изгледаат сосема неконвенционално. Во минатото, нивниот дизајн и изработка, претставувале ремек-дело на врвните јапонски мајстори, а ракувањето со нив било доведено до совршенство. Иако нивната ефиканост во времето во кое живееме, неоправдано се става под знак прашалник, сепак во нашата организација задолжително се изучува начинот на употреба на оружјето кое се користело во времето на самураите и нинџите. На тој начин, ја продолжуваме традицијата на претходните генерации кои ги основале и пренесувале борбените стилови.
При совладувањето на вештините со класични оружја (букиџутсу), ученикот не само што ги подобрува своите психофизички способности, туку и учи како во случај на самоодбрана, да ги искористи сите предмети што се наоѓаат во неговата околина.
Тренингот со оружје започнува откако ученикот добро ќе ја совлада основата на голораката борба (таиџутсу) и откако учителот ќе биде сигурен во неговата морална одговорност. За време на вежбањето, за да се избегнат некои посериозни повреди, се користат дрвени реквизити односно гумирани реплики.
Поради недостаток на простор, тука ќе споменеме само некои од вештините со оружје кои што се изучуваат во нашата Организација:
Кенџутсу – од секој сериозен ученик се очекува да ги научи основите на борба со меч. На тој начин се зајакнува основата на голораката борба и се вежба примената на принципите научени претходно. Катаната е душата на самурајот, а за нинџата претставува продолжена рака преку која полесно се совладува растојанието од кое зависи победата односно поразот.
Боџутсу – вештина на борба со стап. Рокушаку бо (180 см), џо (128 см) и ханбо (90 см) се стапови со различна големина преку кои се изучуваат основите на буџутсу. Тренингот со нив, дава одлична основа за понатамошното напредување и го отвора патот кон совладувањето на јари и нагината.
Соџутсу – борбата со копје (јари) во минатото била една од најважните вештини кои се користеле на бојното поле. Ова оружје го држи противникот на безбедна дистанца, а врвот во секое време може да заврши во една од многубројните ранливи точки на телото.
Нагинатаџутсу – едно од најкомплексните оружја во јапонската борбена традиција. Служи за сечење, удирање и блокирање на нападот.
Кусаригамаџутсу – користењето кама на која што е прицвстен ланец со тег на крајот била специјалност на воините од Ига. Големиот мечувалец Мијамото Мусаши честопати раскажувал за борбата која што ја имал со „човекот од Ига“ вооружен со ова опасно оружје.
Џуттеџутсу – самураите кои се грижеле за редот и мирот за време на Едо периодот, го усовршиле користењето на јапонската палка наречена џутте (десет раце).
Какушибукиџутсу – проектилни оружја (шурикени), метални канџи (шуко), ланци со различни големини (кусари), мали бодежи и сечива и се што може лесно да се сокрие под облеката на воинот, се дел од вештината Какушибукиџутсу (вештина на скриените оружја).
Буџинкан
Организацијата Буџинкан Доџо (Bujinkan Dojo) е основана во седумдесетите години на минатиот век, од страна на соке Масааки Хатсуми, а во чест на неговиот учител Тошитсугу Такаматсу. Станува збор за интернационална организација со седиште во градот Нода, во провинцијата Чиба, во Јапонија. Буџинкан Доџо во превод значи „Двор на божествениот воин“ односно „Место каде што вежба божествениот воин“.
Во Буџинкан се изучуваат девет традиционални јапонски борбени школи (рју-ха). Некои од нив имаат самурајски корени, а некои низ текот на времето биле преземени и усовршувани од страна на легендарните нинџа воини.
Низ генерациите, пренесувани од колено на колено, од татко на син, од учител на ученик, во 1972 година сите девет школи ги наследил Масааки Хатсуми, благодарение на својот учител Такаматсу.
Деветте вештини, познати како Такаматсу-ден (наследството на Такаматсу), си имаат своја историја и традиција. Секоја од нив има посебни карактеристики, техники и тактики, како и специфични оружја.
Во почетокот, до 1996 година, школите се вежбале одделно, но потоа соке Масааки Хатсуми почнува да ги предава под едно заедничко име – Будо Таиџутсу. Оттогаш, па наваму, повеќе внимание се посветува на таканареченото „чуство“ при изведбата на техниките односно на прилагодувањето на катата во моментот на самиот напад (хенка). Денес, новиот хибриден систем е прифатен од поголемиот дел од членовите на Буџинкан Доџо. Меѓутоа, еден мал дел од ограноците на организацијата, меѓу кои и Буџинкан Македонија, се уште се држи до „стариот начин“ на изучување на вештините одделно и со сите нивни карактеристики.
Сенсеи Масааки Хатсуми е наследник на деветте школи:
– Тогакуре рју Нинџутсу / 戸隠流忍術 34 Соке
– Гјокко рју Кошиџутсу / 玉虎流骨指術 28 Соке
– Кото рју Копоџутсу / 虎倒流骨法術 18 Соке
– Кукишинден рју Хаппо Бикенџутсу / 九鬼神伝流八法秘剣術 28 Соке
– Шинденфудо рју Дакентаиџутсу / 神伝不動流打拳体術 26 Соке
– Такагијошин рју Џутаиџутсу / 高木揚心流柔体術 17 Соке
– Гикан рју Копоџутсу / 義鑑流骨法術 15 Соке
– Гјокушин рју Нинџутсу / 玉心流忍術 21 Соке
– Кумогакуре рју Нинџутсу / 雲隠流忍術 14 Соке
Буџутсу
Буџутсу е генерички термин кој се користи во традиционалните јапонски борбени вештини. Се состои од два канџи: Бу 武 – војна и Џутсу 術 – уметност, вештина, занает.
Иако во слободен превод буџутсу значи „вештина на војување“, сепак овој термин има многу подлабоко значење. Ако подетално се толкува идеограмот Бу, кој означува „да се запре копјето“, може да се забележи дека буџутсу е „вештина на запирање на војната“, што укажува на одбрамбениот карактер на борбените вештини.
Денес, терминот буџутсу најчесто се користи за да се посочи на периодот на граѓанските војни во Јапонија (сенгоку џидаи), кога практичната примена на борбената вештина и стратегија биле од клучно значење за преживувањето на битката.
Спротивно на тоа, терминот будо (Бу – боречки и До – начин, пат) се користи за да се посочи на филозофскиот аспект на вештината. Оттука доаѓа терминот гендаи будо (модерни боречки вештини) со кој се дистанцираат вештините (корју буџутсу) создадени пред периодот Меиџи (1868), кога во Јапонија се забрануваат сите форми на борба кои биле користени од страна на воинската класа. Забраната била воведена поради опасноста самураите повторно да ја преземат контролата врз земјата, а благодарение на своите воени способности.
Друг термин што најчесто се користи во традиционалните јапонски борбени вештини е сого буџутсу. „Сого“ означува композитни односно комплетни борбени вештини. За разлика од модерните (карате, џудо, аикидо, кендо, кјудо) кои се концентрираат само на еден начин на борба или на едно оружје, во сого буџутсу се изучуваат различни вештини со и без оружје, кои имале за цел да обезбедат опстанок на бојното поле. Иако новите боречки вештини потекнуваат од класичните, сепак од нив биле „исчистени“ сите смртоносни и опасни техники кои служеле за брза победа во крвавите битки, а нивната појава повеќе била производ на милитаризацијата на Јапонија (крајот на 19 и почетокот на 20 век) и сеќавањето на славните самурајски предци.
Корју
Терминот Корју, заедно со термините Кобудо, Кобуџутсу и Бугеи, се користи во Јапонија се цел да се направи разлика меѓу класичните и модерните борбени вештини (гендаи будо).
Корју се состои од два идеограми (канџи): Ко 古 – старо, древно и Рју 流 – традиција, школа. Грубиот превод би бил „стара школа“ односно „древна традиција“.
Кобудо се состои од три канџи: 古武道 и слободниот превод би бил „стари боречки начини“.
Под кобуџутсу 古武術 се подразбираат „древните борбени науки односно занаети“
Бугеи 武芸 се преведува како „боречки вештини“.
Во секој случај, сите термини асоцираат на класичните јапонски борбени стилови кои се користеле пред модернизацијата на Јапонија (пред 1868), кога всушност самурајската класа била забранета и отстранета како остаток од феудалниот период.
За време на феудалното владеење во Јапонија, борбените школи (рју-ха) биле развиени со цел да обезбедат опстанок односно подобра позиција на воините (буши) кои биле во служба во некои од кнежествата (хан) предводени од страна на даимјо-ата (владетелите на земја). Во почетокот, вештините најчесто биле отоме-рју (традиција која се наследува во домот), но подоцна тие неретко биле предавани и на останатите самураи во кнежеството, со цел да се осигура опстанок на целата заедница. Тајните техники на борбените школи биле запишувани на посебни свитоци (макимоно) и прирачници (деншо) и биле предавани на следната генерација наследници (соке).
Дури со настапувањето на меиџи периодот (1868), кога многу од наследниците на школите останале без работа поради отфрлувањето на самурајската класа, вештините почнале јавно да се предаваат како еден од начините да се преживее во новите услови. Токму поради тоа, многу рју-ха опстанале низ времето, па така денес имаме можност да ги изучуваме и да го почуствуваме духот на самураите од времето на феудална Јапонија.
Даито рју
Доџо-то за класични јапонски боречки вештини „Даито рју Македонија – Корју Доџо“ е основано во март, 2010 година, заради проучување на две традиционални корју школи: Даито рју Аикиџуџутсу и Оно ха Итто рју Кенџутсу (Такеда-ден).
Првичната намера на Игор Довезенски била, преку тренинг на други класични јапонски вештини, подобро да може да ги разбере школите во Буџинкан. Преку учество на семинари и контакти со мајстори кои имале допир со Даито рју Аикиџуџутсу, тој конечно се запознава со учителот Антонино Черта, единствениот нејапонски шихан за оваа стара самурајска вештина. Фасциниран од неговото познавање на школата, научена директно во Хомбу Доџо-то (Даитокан) во Абашири (Јапонија), Довезенски уште повеќе се заљубува во Даито рју Аикиџуџутсу и веднаш бива прифатен за личен ученик на сенсеи Черта.
По враќањето од инструкторската обука во Италија, Игор Довезенски најпрвин отвора секција, која со текот на времето прераснува во доџо. Во 2013 година, тој успешно положува за мајсторско звање (шодан) и се стекнува со титулата шидоин (инструктор) и шибу чо (водач на огранок) односно претставник на Даито Каи за Македонија. Малку подоцна, со одлука на шиханот Черта, Довезенски добива задача да го организира тренингот и да биде одговорен за работата на сите Даито рју доџо-а кои во иднина ќе почнат со работа на територијата на Балканскиот Полуостров.
Засега, Даито рју Македонија е единственото доџо за Даито рју Аикиџуџутсу и Оно ха Итто рју Кенџутсу (Такеда ден) во цела Југоисточна Европа. Како рамноправни членови на Интернационалната Даито Организација (Daito Kai International), редовно остваруваме контакти и организираме семинари и интензивни тренинзи со шиханот Антонино Черта.
Во Интернационалната Даито Организација, Даито рју Аикиџуџутсу и Оно ха Итто рју Кенџутсу (Такеда-ден) се вежбаат на ист начин како што се вежбале во Даитокан.
Во минатото, школите биле задолжителни во обуката за сите самураи од кланот Аизу и семејството Такеда. Триесет и шестиот наследник (соке), Токимуне Такеда, оставил завештание двете рју-ха да се изучуваат засебно под името Даито рју Аикибудо.
Даито рју е комплетна борбена вештина. Освен голораката борба, учениците ја изучуваат и борбата со јапонските класични оружја: катана, кодачи, јари, бо, тессен, џутте, шурикен, итн.
Информации за Даито рју Македонија
Корју Камп
Откако шест години по ред упорно го градевме имиџот на нашиот
„Летен Нинџа Камп“, во 2015-та одлучивме за прв пат да организираме и меѓународен Летен Корју Камп со предавач од странство.
За таа цел, го поканивме нашиот пријател од Русија, Сергеј Бабкин, претставник и мајстор за вештината Кукамишин рју Хјохо, за време на кампот да подучува заедно со инструкторот Игор Довезенски.
На крајот од настанот, учениците на Буџинкан Македонија се уверија дека квалитетниот тренинг во нашето доџо им овозможува брзо да се прилагодат на тренингот на другите боречки вештини кои потекнуваат од Земјата на Изгрејсонцето.
По завршувањето на кампот, поголемиот дел од членовите отворено изјавија дека учеството на предавач од страна го сметаат за големо искуство, но дека сепак повеќе би сакале да се задржи стариот формат на Камп каде што ќе ги учат школите на Тошитсугу Такаматсу исклучиво од својот Учител. Тие потенцираа дека повторно би подржале организирање на меѓународен Корју Камп со квалитетен предавач од странство, меѓутоа не секоја година, туку на растојание од неколку години.
Бидејќи летниот камп се организира исклучиво поради учениците на Организацијата „Пат кон Сонцето“, инструкторот Довезенски ја прифати нивната сугестија, па така во овој момент веќе се подготвува стратегијата и планот за организирање на следниот Летен Корју Камп.
——————————————–