Терминот Корју, заедно со термините Кобудо, Кобуџутсу и Бугеи, се користи во Јапонија се цел да се направи разлика меѓу класичните и модерните борбени вештини (гендаи будо).
Корју се состои од два идеограми (канџи): Ко 古 – старо, древно и Рју 流 – традиција, школа. Грубиот превод би бил „стара школа“ односно „древна традиција“.
Кобудо се состои од три канџи: 古武道 и слободниот превод би бил „стари боречки начини“.
Под кобуџутсу 古武術 се подразбираат „древните борбени науки односно занаети“
Бугеи 武芸 се преведува како „боречки вештини“.
Во секој случај, сите термини асоцираат на класичните јапонски борбени стилови кои се користеле пред модернизацијата на Јапонија (пред 1868), кога всушност самурајската класа била забранета и отстранета како остаток од феудалниот период.
За време на феудалното владеење во Јапонија, борбените школи (рју-ха) биле развиени со цел да обезбедат опстанок односно подобра позиција на воините (буши) кои биле во служба во некои од кнежествата (хан) предводени од страна на даимјо-ата (владетелите на земја). Во почетокот, вештините најчесто биле отоме-рју (традиција која се наследува во домот), но подоцна тие неретко биле предавани и на останатите самураи во кнежеството, со цел да се осигура опстанок на целата заедница. Тајните техники на борбените школи биле запишувани на посебни свитоци (макимоно) и прирачници (деншо) и биле предавани на следната генерација наследници (соке).
Дури со настапувањето на меиџи периодот (1868), кога многу од наследниците на школите останале без работа поради отфрлувањето на самурајската класа, вештините почнале јавно да се предаваат како еден од начините да се преживее во новите услови. Токму поради тоа, многу рју-ха опстанале низ времето, па така денес имаме можност да ги изучуваме и да го почуствуваме духот на самураите од времето на феудална Јапонија.